Hola amigos:)

Då er det masse som har skjedd sida tirsdag. Skal prøva å ta det litt kort.
Flyturen gjekk veldig bra. Var forsinkelsar i London grunna snø, så då blei me sittande inni fly i 2-3 timar før me tok av til ein 9 timers lang flytur. Å denna flyturen var uten søvn. sukk. men då me kom oss på flyet i miami, sovna eg med ein gong. herli:) I El Alto, der me landa gjekk alt veldig bra. Det kom ein mann å trill koffertrillå for meg, å me fekk ikkje lov å løfta nåke eller anstrenga oss. På kanten av El Alto, som er heilt flatt, går fjellsida ganske bratt ner. Å for et syn!! Var heilt fantastik å kunna sjå utøve La Paz. (Bilde av detta komme seinare). Vel framme på Caza Alianza fekk me frokost, mens Stig berte opp koffertane våre. Stig er kontakpersonen vår på Cazaen. Veldig hyggelig mann. Etter frokost blei det masse prat og info. Videre fiksa me diverse bilder og slikt. Trøtte og reduserte kom me tilbake til Cazaen. Der koste me oss og telte ner timane til me kunne legga oss. Har ein heilt fantastisk utsikt på rommet.

Eg dele då rom med Solveig, som er lika gammal som meg og har hatt de samme jobbane forje halvår. Det går masse i "S"-namn her. Me har Sofie, Solveig, Silje Therese, Silje, Svein Tore og Stig. Ellers går det i Camilla, Camilla, Annelin og ja. Det var dei som har komt her så longt. Veldig kjekke folk. Føles som eg har kjent de lenge.

Dagen i dag har gått til mobilkjøp, ID-kort, spansk, barnehjem og restaurant. Besøket på det vanliga barnehjemmet var veldig hyggelig og kjekt, men og ganske merklig å sjå kos det faktisk er. Det er vanlig å ha ungane inni huset pga de ikkje har resurser til å sjå etter ungane i hagen. Det er mur rundt huset, men det blir veldig vansklig for "mamitan" til å følga med på 15 ungar, og å samla de inn igjen. Derfor er der så kjekt for de når de får besøk av volontørar som kan leika med de og trøsta de, og gi de oppmerksomhet. For det er faktisk slik at ei "mamita" har ansvar for 15 ungar. Det er då fleire hus innanfor muren og i kvart hus bur det 15 ungar og ei "mamita". Fekk ein utrulig velkomst av ungane. De var supergira for at det kom volontørar. På det andra barnehjemmet som eg skal jobba på i ein mnd, bur det funksjonshemme og psykisk sjuke barn. Det var veldig tøft å var der. Måtte anstrega meg ganske kraftig for å halda tårene inne. Der satt mangen barn på den minste avdelingen i rullestolar, på rekka. Detta er så kvardagen deiras. De er sjelden ute. De sitte liksom der, som de gjer på sjukeheimen, berre endå verre. Ein unge tilbrakte all tida si i ein seng, å berre låg der. Å det var ein gutt som tok meg i handa og leide meg bort til der han satt og åt, kor kjøkkenet var (inn ei luka) åsså ville han ha på meg et førkle. Han kunne kun laga gryntelydar og stod og hoppa heila tidå. Åsså er det sånn at alle går på do på likt, uansett om du må eller ikkje. Detta er på grunn av at de ikkje har resursar til å kunna bruka tidå si på ein og ein unge. Her går alle unda eit tak og ingen får individuell behandling. Men det så er så fantasisk er at de skal få seg eit rom som skal stimulera de litt bedre. De skal og få inn profesjonelle folk som kan tilrette legga litt for kvar person. men det blir lite per pers. Det er sånn i Bolivia at unormale ungar blir gjømt vekk. Det er kje ofta du ser folk med funksjonshemningar på gatå. Så der var det veldig streke inntrykk. Vett ikkje heilt om eg klare å jobba der, men får sjå litt an. Skal starta der på mandag.

Dagen i mårå skal gå til litt utforskning:)

men ja, det litt om følelsen om å komma til Bolivia. Det er uvirkelig at eg er her, men på ein aen måte følels det veldig bra og hima her. Vet kje heilt korleis eg skal forklara det. Å etter Spanktimen i dag kom Paula:) veldig veldig kjekt å treffa hu igjen!!!